In artikelen over ondernemen met behulp van een microkrediet leest u waarschijnlijk vaak het woord ‘duurzaam’. Nu zou het natuurlijk prachtig zijn wanneer iedere ondernemer die gebruikt maakt van een microkrediet (en gelooft u mij, dat zijn er nogal wat, zowel in Nederland als in andere landen) ook zou ondernemen met oog voor de natuur. Dat ze stuk voor stuk zouden kiezen voor een bedrijf in biologische landbouw, in dierproefvrije make-up, of in energiezuinige oplossingen. Helaas is dit niet het geval. Met duurzaam ondernemen met een microkrediet wordt dit namelijk niet bedoeld. Wat wel wordt bedoeld, is dat het hele idee achter het microkrediet is dat een mens of een ondernemer niet gewoon pats! 50.000 euro in de schoot geworpen krijgt om daar eens even lekker van te leven, nee. Het idee is dat ondernemers, juist omdat ze hun microkrediet ook nog moeten terugbetalen, hard gaan werken en gemotiveerd beginnen aan hun onderneming. Door deze motivatie en dit harde werken bereiken de ondernemers vervolgens meer, waardoor ze niet alleen in staat zijn om hun lening of microkrediet terug te betalen, maar ze tegelijkertijd genoeg verdienen om hun levensomstandigheden langdurig of voorgoed te verbeteren. Dit geldt vooral voor ondernemers in ontwikkelingslanden, waarbij de verbetering van levensomstandigheden het hardst nodig is. Mensen uit deze landen lopen namelijk ook een groter risico om terecht te komen in de zogenaamde ‘poverty trap’ (een val van de armoede). Ze hebben dan genoeg geld om rond te komen, maar ook echt maar net. Ze hebben een huis en ze hebben te eten, en dat is het. Er mag niets kapot gaan en ze kunnen niets verbeteren aan hun situatie. Met een microkrediet biedt je deze mensen dan uitkomst. Door ze vijfhonderd euro te geven, biedt je ze ook een uitkomst, maar die is maar tijdelijk (en dus niet duurzaam). Met een microkrediet kunnen ze echt iets doen aan hun situatie. Ze kunnen dankzij de lening uit de poverty trap stappen en, wetende dat ze de lening ook weer terug zullen moeten betalen, zullen ze hard gaan werken voor een hoger inkomen. Ze beginnen een winkel, ze breiden hun boerderij uit, enzovoorts, en vervolgens kunnen ze hun lening terugbetalen wanneer dit nodig is. Wat er uiteindelijk over blijft volgens deze theorie is een ondernemer met een hoger inkomen, die nu voldoende geld heeft om te sparen en zijn bedrijf uit te bouwen, of om zijn kinderen naar school te sturen en hen een betere toekomst te geven. Bovendien is de ondernemer trots op wat hij heeft bereikt. Men had hem ook een boerderij kunnen geven om op te werken, maar dan had hij er veel minder om gegeven dan hij nu doet, nu hij het zelf heeft bereikt. En de verstrekker van het microkrediet? Die krijgt zijn of haar geld gewoon weer terug na een tijdje. Iedereen blij, en niet even maar voor een veel langere periode. En daarom heet financiering door middel van microkrediet duurzame financiering. Het is jammer dat er daarbij niet per definitie wordt gekeken naar het milieu, maar het is en blijft een mooi principe.
Bron: